Artykuł stanowi część cyklu artykułów. Wcześniejsze artykuły znajdziesz TUTAJ.
Jakże wiele zwycięstw odniosło Zło w tej Pierwszej Fali! Jednak nie było to zwycięstwo całkowite. Pomimo zachwiania całej teologiczno-filozoficznej koncepcji władzy, Kościół z papieżem na czele trwał, a na dużych obszarach kontynentu wciąż wywierał istotny wpływ na władzę monarchów. Potrzebne było kolejne uderzenie – Druga Fala.
Jak struktura władzy organizuje całą przestrzeń życiową człowieka, tak własność i praca jest jego bezpośrednim otoczeniem, parafrazując przysłowie, jest jak koszula dla ciała. Kolejne uderzenie Zła, Druga Fala, musiało zatem zostać skierowane w celu zniszczenia etosu własności i pracy.
Już Pierwsza Fala (XVI-XVIII w.) ukazała liczne w tym względzie preludia: zawłaszczanie majątków kościelnych, wręcz świetokradcze, oraz własności monarszych stanowiły nota bene materialny napęd tragicznych zdarzeń rewolucyjnych. Kluczowym, brzemiennym w skutki zjawiskiem była też szybka reorientacja – deformacja – etosu własności i pracy w duchu rewolucyjnej, heretyckiej teologii protestanckiej. W tej analizie przyjmiemy jednak, iż w Pierwszej Fali akcent padł na zabicie, a właściwie na reorientację i deformację etosu władzy, natomiast wyrugowanie, czy korupcja tradycyjnego etosu własności i pracy w skali świata to motyw przewodni rewolucji Drugiej Fali.
Wstrząsy wstępne pojawiły się zasadniczo od początku dziewiętnastego wieku, wraz z wystąpieniem rewolucji przemysłowej. Wskutek istotnych zmian w sferze życia bliskiej człowiekowi jak koszula, wielkie grupy ludzkie zaczęły doświadczać różnych form zła w warstwie ekonomicznej: wyzysk, poniżenie, nędza, głód, brak perspektyw i nadziei, wreszcie głębokie i fundamentalne zakwestionowanie sensu takiego stanu rzeczy. Był to czas pierwszej połowy dziewiętnastego wieku, początku uprzemysłowienia i masowych migracji ludzkich, tworzenia się biednych pracowników najemnych, proletariatu. Na tym gruncie pojawiają się pierwsze bunty i rewolucje społeczne, z kulminacją w okresie Wiosny Ludów (1848-49).
W tym samym czasie pojawia się ideologia komunistyczna, stopniowo dopracowywana przez Karola Marksa i jemu podobnych. Kolejne wstrząsy wstępne, w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, np. powstanie i działalność Pierwszej Międzynarodówki Komunistycznej, czy rebelia znana pod nazwą Komuny Paryskiej, przygotowują grunt pod wstrząsy główne na początku dwudziestego wieku. Druga Fala zasadniczo wybucha rewolucjami komunistycznymi w Portugalii (1910), Meksyku (1910), a zwłaszcza w Rosji (1917).
Powstaje imperialna Rosja sowiecka, z bezwzględnie dominującym, zbrodniczym systemem komunistycznym. Po drugiej wojnie światowej, jak w potężnych wstrząsach wtórnych, rozprzestrzenia ona swe błędy po krajach całego świata. Są to Europa środkowo-wschodnia, Korea Północna, Kuba, Chiny, Azja południowo-wschodnia, kraje afrykańskie… Wpływy ideologii komunistycznej w istotnym stopniu zaznaczają się we wszystkich częściach świata, nie wyłączając Europy Zachodniej i Ameryki Północnej.
Czym jest komunizm w wymiarze duchowym? Niewątpliwie, jest to system ufundowany na masowej kradzieży, zbrodni i kłamstwie. System walczący, pośrednio i bezpośrednio, z Kościołem Chrystusowym. Druga Fala światowej rewolucji trwała około lat stu pięćdziesięciu (od początku wieku dziewiętnastego do lat sześćdziesiątych wieku dwudziestego) i objęła swoją destrukcją państwa i narody na całym świecie, skutecznie i trwale niszcząc tradycyjny, wypracowany przez wieki, katolicki etos pracy i własności. Była to bezsprzecznie seria zwycięstw i wielki triumf Złego.
C.d.n.
Paweł Nycz-Wasilec
